Tweelingpapa to be: 'Twee knipperende puntjes!'
Twee knipperende puntjes… Meer was er niet voor nodig om me in de verloskundigenpraktijk met mijn zoon Jippe op schoot en mijn vrouw Monique liggend op een bed naast me stil te krijgen. Twintig minuten lang bleef ik door het verhaal van de echoscopiste in shock turen naar die twee lichtjes.
Terwijl ik iets na mompelde over een kans van 1 op de 100, struinde ik in gedachten al Funda af naar woningen met meer slaapkamers, leverde ik mijn auto met pijn in het hart in voor een of ander afzichtelijk minibusje en zag ik mijn gezellige woonkamer met speelhoekje al veranderen in een slagveld vol Toet-Toet-auto’s, keukens, poppen, treinbanen en andere hels kabaal makend speelgoed, op de plek waar je ooit ook nog eens rustig kon zitten. Om nog maar te zwijgen van die wilde studieplannen, die jacuzzi in de tuin of geld voor verre, luxe reizen. De komende zestien jaar zijn we vast in afgeleefd joggingspak met ons tweedehands met ducktape gerepareerd familiebusje te vinden in muffe, slecht onderhouden bungalows achter een glaasje huismerkwijn en namaak-borrelnootjes, jaloers op Facebook kijkend naar vrienden met nieuwe auto’s, luxe reizen en zeeën van tijd en geld.
Ja, ik ben er een, een tweelingvader in spe. Mijn naam is Jeroen, sinds 2013 getrouwd met mijn Monique en sinds september 2014 de trotse vader van onze zoon Jippe. In het dagelijks leven sta ik voor groep 6 van een basisschool in het zuiden van het land, speel ik saxofoon in een orkest en maak ik met twee vrienden amateur-pretcabaret.
Verder geniet ik van uiteten met mijn gezin of een lekker biertje met vrienden. Een leuk afwisselend leven met als hoogtepunt van mijn week: De papa-dag.
Maar van alles wat ik doe en wil gaan doen had ik nooit bedacht dat ik binnen nu en een maand met een baby in mijn linkerarm en een baby in mijn rechterarm zou staan, zeer waarschijnlijk smekend of die kleine peuterpuber alsjeblieft de trein kan opruimen / toch echt zijn jas wil oprapen / even niet aan de staart van de kat wil trekken / niet op de bank wil springen / in ieder geval twee hapjes in zijn mond wil stoppen (doorhalen wat niet van toepassing is, maar waarschijnlijk een combinatie).
Oh ja, misschien is het nu wel een goed moment om te vertellen dat er tussen die eerste echo en nu wel wat veranderd is… Een hele knappe 36 weken draagt mijn waggelende (maar daar zwijg ik tactisch over) heldin 'Hands en Tweedehands' met zich mee. Deze werktitel hebben we onze kindjes, ongeacht het geslacht maar even gegeven na de eerste echo.
Inmiddels staan er twee ledikantjes klaar, is Jippe naar een nieuwe kamer verhuisd waar een boomhut bed staat dat nu nog zijn domein maar over een aantal jaren dat van de tweeling is, is de box weer in de kamer opgebouwd, hebben we genoeg luiers en rompers in huis om weken vol spuitpoep door te komen en staat de tweelingwagen met plankje erachter zelfs al te pronken in de garage. Een plek waar hij voorlopig waarschijnlijk overigens ook blijft, gezien het groot rijbewijs dat nodig is om hem daar uit te rijden.
Ik durf nu zelfs te stellen: Ik heb er zin en vertrouwen in! Ondanks het gegrinnik dat volgt achter elke felicitatie met onze zwangerschap ben ik trots en blij dat ik er ook een word: Een tweelingpapa!
En zo werden binnen 7 maanden tijd twee knipperende puntjes twee nieuwe lichtpuntjes!
Wordt snel vervolgd?
Jeroen
---------------------------------------------------------------------------------------------
Op 16 februari ontvangen we een berichtje via Facebook van de trotse mama: 'Hier zijn de mannen uit de blog dan! Jelte en Jurre, geboren op 31 januari! Na 10 daagjes ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis om lekker te genieten met z'n vijven!'
