Een bezoek aan het ziekenhuis waar onze tweeling is geboren: een dubbel gevoel!
Waar zijn jouw kindjes geboren? Onze meiden werden geboren in ziekenhuis de Gelderse Vallei in Ede en weet je, elke keer als ik daar weer binnen loop krijg ik een bijzonder en dubbel gevoel: uiteraard omdat het de plek is waar onze meisjes zijn geboren maar ook omdat het zo'n spannende, onzekere en intensieve tijd is geweest. Die tijd heeft zich allemaal afgespeeld binnen de muren van dat ene ziekenhuis.
Zo stond ik afgelopen donderdag weer in de parkeergarage van de Gelderse Vallei. Ik stap uit de auto en in eerste instantie denk ik aan alle echo's en gesprekken die ik heb gehad in dit ziekenhuis. Met mijn steeds dikkere buik waggelde ik richting de hoofdingang, de laatste keer met gebroken vliezen en met het vluchtkoffertje... 15 dagen later zou ik met een iets plattere buik maar wel weer met datzelfde koffertje en zonder kindjes de parkeergarage inlopen om vanaf dat moment elke dag een aantal keer heen en weer te rijden om onze meisjes te bezoeken. Ja, dat is wat ik voel wanneer ik weer in deze parkeergarage loop. Dit keer met Maud in de buggy.
Ik loop naar binnen, door de draaideuren en loop in de richting van de centrale hal. Even wil ik automatisch richting de couveuseafdeling lopen maar bedenk me dat ik dit keer naar een hele andere afdeling moet. In de hal is ook het restaurant en tsjonge, wat heb ik daar regelmatig gezeten met een verse smoothie (met en zonder dikke buik). En dit was ook de plek waar ik Mark en ouders belde toen ik hoorde dat Maud en Femm na drie weken mee naar huis mochten.
Terwijl ik afgelopen donderdag in de wachtkamer zit te wachten, zit Maud te spelen met al het speelgoed wat er ligt. Zo zat ik ook regelmatig te wachten op de gynaecologe, op het laatst zelfs elke week en keek ik met mijn dikke buik naar andere kindjes die daar zaten spelen. Hoe zou dat straks bij ons gaan?
Na het gesprek met de arts kunnen Maud en ik met een gerust hart naar huis. Ik loop weer richting de uitgang en twijfel nog even om naar de couveuseafdeling te lopen. Misschien zijn onze lieve verpleegkundigen Ilse en Eline er? Maar ik moet door en hoop de volgende keer weer eens een kijkje te kunnen nemen met Maud en Femm samen. Maar eigenlijk hoop ik dat ik niet meer naar het ziekenhuis hoef, dat de controles achter de rug zijn en de meiden het gewoon heel goed blijven doen. Ik loop trots het ziekenhuis uit. Wie had dit 2 jaar geleden kunnen denken? Toen ik met een (toen nog) klein buikje het ziekenhuis inliep en geen idee had wat me te wachten stond? Geen idee over de, toch wel, zware zwangerschap en heftige bevalling, de vroeggeboorte van onze meisjes en alles wat hierbij komt kijken... Maar ook hadden we geen idee toen we thuis kwamen met twee hele kleine kindjes van net 4 pond en kijk nu precies 20 maanden later: twee meisjes met een gemiddelde lengte en ja, ze zijn slank maar gezond! Liefs van een trotse mama
