Help! Ik ben ceremoniemeester én tweelingmama

Wendy was ceremoniemeester op de meest bijzondere dag uit het leven van haar zus: haar trouwdag. Maar, hoe combineer je de rol van ceremoniemeester met je rol als tweelingmama op deze grote dag? Lukt dat eigenlijk wel? Wendy schreef een persoonlijke brief aan haar zus. Lees je mee?

Mooie bruid, mooie zus,

Ik weet niet meer precies wanneer het was, maar je vroeg, tussen de bedrijven door, of ik je ceremoniemeester wilde zijn op jullie bruiloft. Nou ja, het was volgens mij geen vraag maar het ging ongeveer zo; ‘Jij kunt goed regelen, dus ik dacht aan jou…’. Mijn reactie: ‘Natuurlijk wil ik dat!’ Een soort van ‘Ja, ik wil!’ maar dan net anders… Hoe leuk is het om zo betrokken te zijn bij de bruiloft van je zusje en haar vriend. Na een paar nachtjes slapen besefte ik dat het een niet al te gemakkelijke opgave zou worden: jullie hadden het idee om jullie bruiloft in Zuid-Frankrijk plaats te laten vinden, en als jij iets doet dan moet het goed en zeker je eigen bruiloft én naast dat ik de organisatie zou moeten gaan doen, zouden straks ook mijn twee lieve peuters daar rondlopen. Oké, hoe ga ik mijn rol als ceremoniemeester/weddingplanner én tweelingmama goed vervullen op de belangrijkste dag in jouw leven?

Gelukkig had ik nog een lange tijd om mij hierop voor te bereiden en samen leefden we naar de bruiloft toe. Om het nog iets makkelijker te maken verhuisde je afgelopen januari van Parijs naar Londen en werd de afstand tussen ons groter maar OOK de afstand tussen jouw thuis en de trouwlocatie. Goed, de lat lag dus aardig hoog. We hadden veel contact via Facetime maar ook dat is meestal een uitdaging aangezien Maud en Femm regelmatig tussendoor komen omdat ze (heel begrijpelijk) ook aandacht willen ofwel van tante of van mama… Nadat we in 5 minuten de voorbereidingen en afspraken weer hadden doorgenomen, moesten we het gesprek vaak afronden omdat een poepluier voorrang had.

Naast de ideeën die we samen deelden, heb ik met een vriendin van jou verrassingen voor jullie huwelijk bedacht, waarvan wij dachten (en stiekem wel wisten) dat jullie dit leuk zouden vinden. En dat niet alleen… het moest natuurlijk ook passen in de stijl van de locatie: een Bastide in de Provence. Wat een romantisch plaatje!

15 juni, het is zover. Samen met mijn moeder en onze meisjes stap ik, een klein beetje zenuwachtig, in het vliegtuig. Op naar Marseille, waar je samen met Matthieu ons op staat te wachten. Let’s the wedding begin! De vlucht gaat gelukkig goed. Na de reis naar Curacao weet ik dat twee uur vliegen met twee peuters van 1,5 jaar lang genoeg is en inderdaad: net voordat we landen worden de meisjes wat onrustig en ben ik blij dat we weer aan de grond staan. Maar: er staat ons nog een bustripje van een half uur te wachten. Maar de meiden zitten bij het raam en vermaken zich prima. Ik geef ze een cadeautje omdat ze zo lief zijn geweest (handige tip) en we rijden naar Aix-en-Provence waar we de eerste nacht in een appartement verblijven en vanuit daar zullen we de volgende dag naar de Bastide gaan. Ik ben blij dat jij er bij bent, samen met mams maar ik weet ook dat jullie ook druk en zenuwachtig zijn. Soms is het dus lastig om de juiste ‘balans’ te vinden in de aandacht voor de girls en de aandacht voor jou, ik hoop dat ik dat goed heb gedaan…

En dan neem je ons mee naar de Bastide, het is nog mooier dan ik dacht en samen met je toekomstige man en Franse schoonfamilie verblijven we op deze prachtige locatie. Onze meisjes zijn ook helemaal op hun plek (de Bastide staat te koop toch? Zal er eens over nadenken ;) en we genieten van het samenzijn, het heerlijke eten en de prachtige locatie. Het is wel een uitdaging om de meiden op tijd in bed te krijgen en na veel geschreeuw en gehuil, besluit ik dat ik het ritme maar even los moet laten en ze naar bed breng wanneer ze echt moe zijn. Het is nu feest en thuis komen we wel weer in het ritme. Maud en Femm genieten van alle aandacht en wanneer Mark ook aankomt, weet ik dat hij de zorg grotendeels op zich neemt zodat ik nu (bijna) volledig als ceremoniemeester aan de slag kan. Ook is onze paps, broer en schoonzus ondertussen in Frankrijk, en ook onze opa en oma zijn er bij. Zusje, hoe bijzonder is het dat deze mensen van 82 en 83 jaar nog in het vliegtuig stappen om samen met alle familie jullie bruiloft te vieren, ik heb intens genoten!

Ik had dus voldoende oppas en kon de opvoeding dus min of meer loslaten. Met het gevolg dat als mensen aan mij vroegen waar m’n kids waren, ik eigenlijk geen idee had en dan maar weer even snel een knuffel ging geven. Zonder de hulp van al die lieve mensen was het natuurlijk niet gelukt.

De dag voor de bruiloft was spannend he zus? Wat een zenuwen en dan zeiden die verdomde weermannen ook nog eens dat het zou gaan regenen: hallo, we zitten hier in Zuid-Frankrijk. Dit kan toch niet waar zijn? En: we hadden een droombruiloft buiten geregeld dus goed weer besteld! Goed, deze zenuwen konden er ook nog wel bij…

17 juni, ik ben ook je getuige in het gemeentehuis. Daar sta ik dan, naast jou, Matthieu en zijn broers in het gemeentehuis in Marseille. Eerlijk is eerlijk, ik versta er geen bal van maar wat sta ik te genieten en wat vind ik het mooi dat ik mag tekenen. ‘Gelukkig’ duurt het officiële deel maar 15 minuten dus met een koekje en chips slaan de meiden zich er goed doorheen. Daarna gaan we heerlijk lunchen op het strand. Je weddingweekend is begonnen!

18 juni, vandaag is jullie grote dag! Vandaag trouwen jullie in de kerk en daarna is de

bruiloft bij de Bastide. Ik moet toegeven: ik heb nog nooit zoveel stress gevoeld op het moment dat we toch echt wel te laat vertrokken vanuit de Bastide naar de kerk. Ik weet het: in Frankrijk mag je best een kwartiertje te laat komen maar ik ben een oerhollandse en het enige wat ik kon denken was: je kunt toch niet te laat komen op je eigen bruiloft?! Ik weet ook niet meer hoe ik ben gereden, ja achter de trouwauto aan, maar ken je dat gevoel dat je ergens naartoe bent gereden maar bij aankomst de hele rit kwijt bent? Een soort gat in je geheugen? Nou, toen ik bij de kerk was kon ik weer ademhalen. Iedereen was binnen en nu kon jij samen met pa de kerk inlopen. In je prachtige jurk, wat een mooi zusje ben je toch! Mijn meiden zaten al binnen in de kinderstoel met jawel, weer rozijntjes en koekjes (mensen, echt alleen dit weekend hoor…) en wat zijn ze lief geweest. De hele dienst hebben ze zich gedragen, buiten

dat ze af en toe hard begonnen te schateren als wij gingen zingen of even flink aan je bruidsboeket wilden ruiken toen je bij het Maria beeld stond. We hebben af en toe stiekem moeten lachen… Helemaal toen ik ging zitten en dacht, wat ruik ik toch… Femm vond het nodig om in de kerk een flinke wind te laten en tsja, toen kwam er meer… Mijn eerste gedachte: ik heb straks uit de kerk echt geen tijd om mijn kleine meisje te verschonen want ik moet nog van alles regelen bij de Bastide. Hoe fijn is het dat mijn ouders de meiden hebben meegenomen waardoor ik de focus had op ‘het ceremoniemeester zijn’.

En dan bij de Bastide begint het feest: de cocktail, het buffet, het diner en een geweldig dansfeest. Ik moet zeggen: die Fransen kunnen dat wel. En: het weer viel reuze mee, op een paar spetters na hebben we alleen maar droog weer gehad. En zus, wat heb je het ook allemaal geweldig geregeld. Ik weet dat je perfectionistisch bent en af en toe moest ik ook even je knop omzetten ;) Maar wat zijn de mensen met een goed gevoel naar huis gegaan, wat hebben jullie ze een geweldig weekend gegeven maar wat ik nog belangrijker vind: ik hoop zo dat je zelf, samen met Matthieu, het allermeeste hebt genoten van jullie wedding. Ik weet dat ik het niet kan overtreffen, zo bijzonder was het. En of ik weer ‘ja’ zou zeggen als je mij zou vragen als ceremoniemeester? JA!

Liefs, Wendy

P.S. Benieuwd naar wat wij als ceremoniemeester aan het bruidspaar hebben gegeven? Lees de tips & ideetjes.