Marleen vertelt over haar bevalling van een tweeling

We gingen rond 22.45 uur naar bed, dachten we. Maar ik zei tegen Nils dat het misschien verstandig was om het ziekenhuis te bellen, want die contracties kwamen rond de 5 minuten. Nils zijn reactie kan ik nog goed herinneren: 'Zullen we eerst slapen? We kunnen toch wel morgenochtend?!?!' Nee Nils, volgens mij is het nu echt begonnen, ik ga bellen, We gingen om 22.00 uur richting het ziekenhuis, we mochten namelijk gelijk komen. Rustig aan het tasje meenemen, en die kant op komen.

We kwamen bij het ziekenhuis aan en we liepen richting de ingang (ik vond het niet nodig om eerst een rolstoel te halen, dit leek me ook niet lekker). We moesten wel af en toe even puffen onderweg, want met een wee lopen is niet te doen. Eenmaal op de kamer aangekomen, kwamen ze kijken, 6 cm ontsluiting. Nog maar 4 cm te gaan. De weeën kwamen lekker om de 5 minuten dus ik hoopte dat de kleintjes zich snel zouden laten zien.

Tijdens de bevalling ging ik lekker door met spugen, een teiltje erbij, want anders wordt het zo'n bende. Ik kon niet liggen, alleen maar lopen en liep gewoon met mijn schortje door de kamer. Ik dacht dat ik gene zou hebben, maar dat had ik totaal niet.

Er werd gevraagd of er een stagiaire bij de bevalling aanwezig mocht zijn, en dat vond ik wel goed. Zij was de hele nacht bij ons en aaide over mijn rug als ik weer over moest geven.

Om 1.00 uur had ik 6 cm ontsluiting, pfff dit schiet niet op... Van een van de kleintjes, die als eerste zou komen, viel het hartje weg. Zijn hartje moest continu in de gaten worden gehouden, en er werd een hartslagmeter in zijn schedel gedraaid.

Om 3.00 uur had ik 7 cm ontsluiting en wat had ik het zwaar. Ik was leeg en ik was op, spugen was gal en wat deed het pijn. Er werd tegen Nils gezegd dat hij mocht gaan slapen, want daar was wel tijd voor, Nils zei gelijk dat hij er voor mij wilde zijn en dat hij echt niet kon slapen.

Om 6.30 uur had ik 6 cm ontsluiting (deze liep dus terug!), ik kon niet meer, de hele nacht heb ik 'fucking hell' en 'tering' geschreeuwd. Deze woorden gebruik ik nooit, geen idee hoe deze in mijn gedachte zijn gekomen,

6.35 uur, de kleine deed het echt niet meer goed, de gynaecoloog kwam binnen en ik eiste een keizersnede. Mevrouw wilde eerst even kijken, ze ging voelen en de kleine man zat klem met zijn handje, deze duwde ze weg. Er kwam een perswee..... Ik strekte mijn benen, omdat het pijn deed. Ze zei tegen me dat hij eruit moest bij de volgende wee... want zijn hartje viel continu weg.

Oké, dit was wel een wee, maar niet zo één als net, maar hij moet! Nick is geboren om 6.50 uur, hij woog 2250 gram en was 46 cm.

Mevrouw zei dat ons tweede kleintje nog wel even zou duren..... Ik zei op dat moment 'Nee hoor, die komt er NU aan!' Jordy is geboren om 6.54 uur, Jordy was kleiner, dat had ik ze al verteld, Jordy woog 2100 gram en was 43 cm. Ik had toch gelijk, Nick en Jordy kregen niet genoeg voeding van mij, dat dacht ik al, want ik hield niets binnen.

Jordy werd bij mij gelegd. De gynaecoloog vertelde mij dat het er niet zo goed uit zag, voor mij. Ik moest naar de OK met een ruggenprik. Oh, maar dat wil ik niet, ik heb alles zonder pijnbestrijding gedaan, dus dit kan ook zonder.

Ze zijn 1,5 uur bezig geweest om de onderkant te maken, want een totaalruptuur is niet niks. Ik voelde elke steek, elke hechting, maar ik mocht niet zeuren, want ik wilde niet naar het OK, en wat maakte het ook uit. Ik heb twee fantastische kinderen op de wereld gezet, beide met een hartslag. Ze waren niet groot, maar wat zijn ze mooi!