Gastblog 'Mama mapasa'
'Nienke (tweelingmama van twee dochters van 4 en een zoon van 2 jaar en blogger voor onder andere Telegraaf VROUW en LINDAnieuws) woonde de afgelopen paar jaar in Congo. Daar blogde ze veelvuldig over het dagelijkse leven van haar gezin, haar tweelingdochters (toen 0-3) en zoon (toen 0-1) in één van de armste en minst ontwikkelde landen ter wereld. Inmiddels woont ze in Engeland, maar haar blogs over de bijzondere tijd in Congo blijven voor iedere moeder herkenbaar en heerlijk om te lezen.'
Vanaf het moment dat ik met mijn twee tien maanden oude dochters in mijn armen, het vliegtuig uitloop, de verzengende hitte van Congo in, hoor ik het fluisteren; mama mapasa, mama mapasa, mama mapasa. Mama van een tweeling, en kennelijk (of gezien het geboorte-sterftecijfer in dit land logischerwijs) heel bijzonder hier. Een prima welkom dus, want ook de strenge en toch wat enge douanebeambte kan een lach niet onderdrukken wanneer ik hem onze paspoorten overhandig en hij daarmee de pasfoto's van de toen 3 maanden oude meisjes onder ogen krijgt. Niet lachen en recht in de camera kijken, was de opdracht. Het heeft ongeveer anderhalf uur geduurd voordat de foto's de goedkeuring van de fotograaf kregen 'ze worden door de Nederlandse staat anders niet geaccepteerd mevrouw', maar het resultaat is zonder meer aandoenlijk. En dat vindt de douanebeambte denk ik ook. 'Mama mapasa' fluistert ook hij en ik mag doorlopen. Samen met onze 230 kilo aan spullen. Ons tijdelijke leven in 6 koffers in afwachting van de container die al meer dan drie maanden onderweg is. 6 koffers, twee maxi cosi's, mijn versleten, maar oh zo fijne Tod's handtas, de enorme bugaboo donkey en bijpassende luiertas om precies te zijn...genoeg om een nieuw (expat) leven in Kinshasa te beginnen? Deze mama mapasa is sceptisch, maar gaat de uitdaging aan.
Badwater
Het is dag twee en het badwater is geel. Ik sta voor mijn eerste dilemma. Waar ik in Nederland al een lichte verslaving voor de hygiënische doekjes van de AH had ontwikkeld, misschien zelfs wel beticht kan worden smetvrezerig te zijn en waar ik sinds de geboorte van mijn dochters van de drie R'en zonder twijfel de Reinheid strikt heb weten te handhaven (in de andere twee R'en; Rust en Regelmaat, ben ik na tien maanden nog steeds hopeloos falend...sorry mam, consultatiebureau, kraamhulp en verdomde Gina Ford, je boek 'de tevreden baby' werkt echt niet bij mijn tweeling), sta ik nu op het punt mijn meisjes in geel badwater te wassen. Ga ik dat doen? Ga ik op dag 2 in Congo al mijn principes overboord gooien. Cholera is zo 2011? Ik twijfel, want hier in dit land nog heel lang aan mijn dierbare Nederlandse standaarden vasthouden, zal me niet gaan lukken. Daarvoor is alles hier te anders. Maar ik doe het niet. Nog niet. En terwijl ik buiten een badje neerzet met deels gekookt en deels gesteriliseerd water, loopt in de badkamer het bad weer leeg. De bodem blijft geel.
Benieuwd naar hoe het leven van Nienke en haar gezin verder gaat in Congo? Lees de komende periode elke week haar blog op tweelingmama.com.
