Gastblogger Ilse: 'Hoe je er ook uitziet of hoe je ook bent, jij bent hun mama'

Ik ben Ilse, 37 jaar, woon in België en ben vier jaar gelukkig samen met Bert. Elf maanden geleden ben ik trotse tweelingmama geworden van Tibe en Nimfe (23/12/2014). Ik heb mij ingeschreven om als gastblogger bij tweelingmama.com mijn verhaal te doen. Ik hoop dat wat hierop volgt herkenbaar is voor ieder van jullie. Dat jullie af en toe een glimlach op jullie gezicht krijgen. Het is mijn eerste keer als “blogger” en hopelijk niet voor de laatste keer…

Sinds Tibe en Nimfe er zijn, staat ons leven op zijn kop. Het leven van tweelingouders is een uitdaging weten we nu. Toen we hoorden dat we zwanger waren van een tweeling, leek het ons allemaal “a peace of cake”. We zagen ons samen romantisch voor de haard onze kindjes papjes geven, terwijl we glimlachend en verliefd zaten te kijken naar elkaar en naar hen. We keken uit om hen in badje te doen. Ja, zelfs een pamper of 10 per dag verschonen leek ons geen probleem. We zagen hen samen in hun kamertje slapen (want je denkt op voorhand dat die twee een uitzonderlijke band gaan hebben, een onafscheidelijk duo). We hadden een roze wolk besteld, enkel en alleen voor ons gezin.

Tja, de realiteit was dan toch net iets minder roze die eerste weken. Nimfe moest enige tijd in het ziekenhuis blijven door haar lage gewicht. Tussen de melkjes van Tibe door, pendelde 1 van ons naar neonatologie om haar een papje te geven en haar even te knuffelen. Het was zoeken, het was vermoeiend, maar we hebben ons er goed doorheen geslagen.

Toen Nimfe naar huis mocht, gingen we met veel enthousiasme ons tweelingavontuur tegemoet. Tja, wat denk je nu? Ik kan ellenlange zaken schrijven over de vreselijke nachten. Het constante gehuil van Tibe, het gejammer van Nimfe, de krampjes, de verkoudheden, de diarree-aanvallen, constipatie, overgeven en het slaaptekort van mama en papa. Maar dat doe ik niet. We houden het luchtig. Wie ben ik om toekomstige tweelingmama’s bang te maken ;)

Had ik trouwens al gezegd dat samen slapen niet bleek te lukken: hop, hop, snel een andere kamer babyvriendelijk maken. Alsof we daar alle tijd voor hadden (dit even terzijde).

Maar laat ik vooral over de leuke dingen schrijven. Bijvoorbeeld dat de eerste glimlach in 1 woord geweldig is. Of die eerste intense knuffel! Het gevoel dat dan door je heen gaat, dat kan je als ouder niet beschrijven. Je kind krijgt besef en gevoelens. Je weet dat al je werk niet voor niets is geweest. Die 2 kleine wezentjes tonen dat jij degene bent waar ze van houden, degene waar ze zich veilig bij voelen. Hoe je er ook uitziet of hoe je ook bent, jij bent hun mama. Die liefde is onvoorwaardelijk.

Vanaf dan gaat het snel. Het eerste gekir komt eraan, ze draaien op hun buik, ze beginnen luid en veel te lachen (vooral Tibe, die net zoals zijn papa een aanstekelijke lach heeft). Ze beginnen te sluipen, te kruipen, zich recht te trekken en soms al enkele voorzichtige stapjes te zetten. In dat stadium zitten we nu momenteel.

Hartverwarmende, tevens moeilijke momenten passeren ons dagelijks. Begrijp me niet verkeerd ,we houden immens veel van die twee kleintjes. Toch moeten we toegeven dat we blij zijn als we hen in bed mogen leggen en de komende uren rustig in onze stoel kunnen zitten. Een filmpje proberen te kijken, proberen, inderdaad, want halverwege liggen we allebei zalig te snurken. De vermoeidheid nemen we er graag bij. Net zoals al de andere dingen. De goeie en de minder goeie. Wij krijgen ze als tweelingmama’s allemaal dubbel. En dat is een geschenk. Een geschenk dat je moet omarmen en koesteren. Hoe je het wendt of keert, tweelingouders zijn toch wel een beetje speciaal.

Ik voel me een andere vrouw ten opzichte van elf maanden geleden, het voelt beter dan voorheen. Ik voel me compleet. Dit is wat ik wilde. Dankjewel Bert, dankjewel Tibe en Nimfe, dankjewel voor al die prachtige momenten. Ik hou van jullie en van mijn leven. Een leven dat elke dag beter wordt, dat weet ik zeker.