Tijd is soms een ongrijpbaar iets. Soms gaat het te snel, veel te snel. Soms te langzaam. Wanneer ik achter mijn laptop zit om deze blog te schrijven zijn Linde & Lente een maand oud. Een maand op deze wereld. Al een maand buiten mijn buik. In de afgelopen maand is er zo ontzettend veel gebeurd. Van de eerste schrik dat mijn vliezen braken en daarmee de bevalling te vroeg begon. Tot de periode in het ziekenhuis. Van high care naar medium care. Van monitor naar geen bewaking. Van sondevoeding naar zelf flesjes drinken. En als belangrijkste van ziekenhuis naar huis. Een reis waarvan we van te voren niet wisten dat die op 21 april zou beginnen. Een reis zonder Lonely Planet. Een reis zoals we
Natuurlijk, het was mijn eigen schuld…. In een euforisch gevoel ergens halverwege december zaten mijn vrouw en ik op een heerlijk kinderloze middag vol lekkere lunch, hapjes en drankjes in een lekker warm overdekt winkelcentrum vol kerstsfeer op ons gemak in het plaatselijke reisbureau om de zomervakantie te boeken. Wijt het aan die drankjes, het kinderloze middagje of het gezellig keuvelen met de medewerkster van het reisbureau zonder onderbroken te worden door ontsnappende bijna-dreumesen, tweeling die elkaar en peuter lachend even op hoofd slaan met de houten (!) speelgoedhamer (zomaar), onderbrekingen van een peuter (‘Ik moet poeeeeeeeepen!’, ‘Nu ben ik met praten’, ‘Weet je, weet je, we
