Zaterdagochtend 21 april. 33 weken en 5 dagen zwanger. Ik lig nog heerlijk in bed met onze oudste als ineens mijn vliezen breken. Er schiet van alles door mijn hoofd: nu al? Ze zijn nog te klein! Ik moet dit tegenhouden! Ze moeten nog verder groeien in mijn buik. Nadat ik mijn zoontje uit bed stuur om een handdoek te pakken en zijn papa te roepen ontstaat er een soort automatische piloot. Ik bel het ziekenhuis en krijg de instructie zoveel mogelijk te blijven liggen, mijn man de spullen te laten pakken en zo snel mogelijk te komen. Vanuit bed geef ik instructies aan mijn man wat er nog in de “vluchttas” moet en worden de jongens door opa opgehaald. In de auto zijn we beiden vrij rustig en g
Vergeet de slag bij Waterloo, de slag om Stalingrad, de veldslagen om de zeven Koninkrijken in Game of Thrones, films als Platoon, Gladiator, Spartacus en de complete verzameling veldslagen uit de tachtigjarige oorlog. Het is niets vergeleken bij de bijna-kleuter versus tweeling in de tachtig minuten durende veldslag tussen slaapjes, hapjes en luiers. In een aantal niets en niemand ontziende zeer gewelddadige aanvalsmanoeuvres worden buiten het zicht of net buiten handbereik van de neutrale bemiddelaar (tweelingpapa) levensgevaarlijke wapens als Toet-Toet wagens, de houten treinbaan, speelgoedmotoren, Duplo of andere toevallig aanwezig wapenarsenaal als zaklampen, afstandsbedieningen, schoe
