Ik besef me dat het ruim 3 maanden geleden is dat ik zelf een blog heb geschreven. Mijn laatste blog was net nadat we Kerst en Oud & Nieuw hadden gevierd. Ik knipper met mijn ogen en het is eind april. Dat is nog nooit gebeurd... Maud en Femm zouden nu vragen: 'Waarom?' Mijn reactie is al gauw: 'Daarom...' Want wat moet je anders als ze dit zo'n 100x op een dag vragen: 'Waarom heet dat jongetje Gijs?', 'Waarom is onze auto zwart?' 'Waarom is Maud mijn zus?' Tsja, geen vragen waar je zo een antwoord op weet... Maar waarom ik al zo lang geen blog heb geschreven, moet ik wel toelichten. Want oh, wat krijg ik altijd een energie van bloggen, elkaar inspireren, jullie reacties lezen, delen... En t
Soms is het nog nauwelijks te bevatten. Er groeien twee kindjes in mijn buik. Wat een ongelofelijk gevoel van geluk geeft dat. Wat voelen we ons bevoorrecht. Dat zorgt er ook meteen voor dat het moeilijk is te zien dat het anderen niet zo vergaat. Het gevoel dat je ervaart wanneer zo’n klein mensje voor het eerst op je buik ligt. Dat gun ik iedereen. Ik ben in de bevoorrechte situatie dit ook twee keer meegemaakt te mogen hebben. En als alles goed gaat mag ik dit over een aantal maanden nogmaals meemaken en dan x2. Is het oneerlijk dat het bij ons ‘’lukt’’ en bij een ander niet of niet zo makkelijk? Ik denk dat oneerlijk niet het juiste woord hiervoor is. Ik zou het iedereen gunnen en daarme
