Ik zie of spreek niet elke dag een andere tweelingmoeder, maar toch is het wel erg fijn als je even met een 'lotgenoot' kunt sparren over de opvoeding en alle uitdagingen met je tweeling. Want hoe lief andere mama's ook zijn, toch begrijpen ze het soms niet helemaal. Vandaag had ik het geluk dat ik minimaal zeven andere tweelingouders tegen ben gekomen! We hadden Ouwehands Dierenpark op de planning staan en in de rij trof ik al de eerste tweeling. Nog geen vijf minuten later staan we naar de giraffes te kijken en jawel, er komt een tweelingwagen naast ons staan. De tweelingmama kijkt me aan: 'He, ben jij niet diegene van tweelingmama? Wat leuk, ik volg je! Erg herkenbaar je verhalen!' Ik ver

Vakantie, ik kijk er altijd een lange tijd naar uit maar voor je het weet is het ook weer voorbij. Herkenbaar? Zo zijn we net terug van onze reis naar Curacao. Vanaf het moment dat deze vakantie was geboekt, waren we er regelmatig mee bezig: wat gaan we daar allemaal doen, wat nemen we mee en heel belangrijk, hoe gaan we de lange vliegreis 'overleven' met twee peuters van 1,5 jaar? Samen met mijn schoonfamilie, waarmee we deze reis zouden gaan maken, hebben we ons goed voorbereid. En hoe het allemaal is verlopen lees je in deze blog met handige tips voor als je binnenkort ook een verre reis gaat maken. Een lange vliegreis: nooit meer of toch wel? Onze heenreis duurde zo'n 12 uur lang en de

Met enkel wat dons op hun bolletjes lijken het écht nog baby’s. Maar laat je niet door die roze wangetjes en blauwe kijkers verleiden. Samen zijn ze goed voor 16 tanden, ieder zo’n 10 kilo, minimaal 4 huilbuien per dag, en nu de periode dat liggen ab-so-luut niet meer interessant is. Staan en zitten is wat de klok luid. Want liggen is voor baby’s en dat doen we dus niet meer. 11 maanden oud. En dit is nog maar het begin! Luiers omdoen begint zo onderhand een ware worsteling te worden en vesten en jassen doen we maar staand/zittend/hangend aan. We maken de commode al super leuk (vinden wij) om een speelbal boven ze te hangen en Eddy de Ezel en Sanne het Schaap naast ze neer te leggen. Dat w

Onze jongens zijn nu zo’n 9 maanden oud. De afgelopen 9 maanden waren niet bepaald een roze wolk voor ons. Meer een donderwolk van formaat orkaan waar zelfs een ervaren storm-trooper bang van zou worden. Een periode waar hormonen, (over)vermoeidheid en karakter zwaar met elkaar in botsing kwamen. Het krijgen van een kind is niet niks, laat staan twee in één keer. Toen ik zwanger was had ik de droom dat alles goed zou gaan. Twee gezonde baby’s die amper huilden, die zomers buiten in hun wandelwagen heerlijk zouden slapen, die het heerlijk vonden om op pad te gaan en elkaars beste vriendjes zouden worden. Gewoon makkelijke kinderen. Dromen staan nooit gelijk met de werkelijkheid. We weten het,

Ik vergis me nog wel eens in de tijd. Zo ook vorige week woensdag: het is Koningsdag en ondertussen 10.45 uur. Ik wil om 11.00 uur echt even met de meiden naar de activiteiten gaan kijken die de hele ochtend al plaatsvinden. Ondanks het slechte weer is het toch wel even leuk om een rondje te gaan lopen. Goed, ik heb dus nog een kwartiertje. Moet makkelijk kunnen toch? Of toch niet? Na 15 minuten ben ik net klaar met het aankleden en inladen van Maud en Femm maar het is toch ook wel handig als ik zelf nog even mijn haren kam, een jas aantrek (het is nu eenmaal maar 9 graden op Koningsdag...) en m'n portemonnee meeneem. Ik duw de dames twee vlaggetjes in de handen en schmink snel een rood-wit-